Zwarte Meer & Vogeleiland
per kano naar het verboden eiland
Eigenlijk had broer 1 jaren gedacht dat hij Vogeleiland al bezocht had. Tijdens een kanotocht op het Veluwemeer (zie hier) had hij ooit een klein eilandje betreden waarvan hij zeker dacht te weten dat het ‘Vogeleiland’ heette. Bij nader inzien bleek deze overwoekerde zandbult echter heel anders genoemd te worden (‘De Kwak’, om precies te zijn; een vogelachtige naam was het in ieder geval wel). Het bestaan van Vogeleiland was door ons hierop in het Grote Rijk der Kanofabelen bijgeschreven.
Tintelend was daarom broer 1’s verbazing toen hij op een dag in de krant een foto van deze mythische plek zag staan. Het echte Vogeleiland, zo maakte het bijschrift duidelijk, lag in een hoek van het Zwarte Meer, ingeklemd tussen de Noordoostpolder en het oude land van Overijssel. ‘Vogelreservaat: niet toegankelijk’ meldde de Complete Gids van Natuur- en Wandelgebieden in Nederland. Immer op zoek naar de laatste stukjes Nederlandse wildernis als wij zijn, besloten we het zo spoedig mogelijk met een bezoek te vereren.
Het is oogverblindend mooi oktoberweer wanneer we de kano bij de Voorstersluizen te water laten, niet ver van het ingeslapen polderdorpje Kraggenburg. Het vinden van een geschikte instapplek blijkt hier geen sinecure. Bij de sluizen wordt ons overal de weg versperd door verbodsbordjes en prikkeldraad. Pas na een half uur vinden we een geschikte lanceringplaats voor onze kano. Bij een nabijgelegen parkeerplaats rijden we het Voorsterbos in – slagboom opzij, bosweg in, eerste bospad rechts – en tillen de kano over hek, ruiggegraasde grasdijk en steenblokken van oeverbeschoeiing.
Eindelijk bevinden we ons tenslotte op de fluisterstille waterspiegel van het Kadoelermeer, een gezellig smal randmeer met zonnevlekken op de ondiepe bodem. Buizerds cirkelen miauwend om elkaar heen boven de bossen van de polder. Een zilverreiger blijft steeds weer voor ons uitvliegen. We peddelen achter een paar langgerekte eilandjes langs, half riet, half moerasbos. Na een uur gekanood te hebben – slechts gepasseerd door één enkel plezierbootje – glijden we tenslotte onder de openstaande kleppen van de Kadoelersluizen het Zwarte Meer op.
En daar ligt het dan, recht voor ons, in volle verwilderde glorie.
Vogeleiland!