...[vervolg Reusel]
De vrolijke koetjes en gezellige boompjes houden ons allang niet meer voor de gek, maar toch overtreft de werkelijkheid nog onze verwachtingen. De koeien staan op stal, de maïs is gerooid, het gras wacht sacherijnig op de lente. De Reusel, ooit een kronkelende levensader voor boeren en zeldzame ecosystemen, is hier teruggebracht tot een zielige sloot die muisstil en netjes ingekaderd door het landschap sluipt. Er is iets met agrarisch Brabant in de winter dat buitengewoon deprimerend werkt. De silo’s van de intensieve veeteelt in het droeve kale land. De karakterloze bakstenen boerenhuizen met bewoners die enkele generaties terug nog voor de aardappeleters poseerden. In vergelijking daarmee vormen de akkertoendra’s van Noord-Groningen een verfrissing.
Bij het Wilhelminakanaal verdwijnt de Reusel in een donkere, met een rooster afgesloten tunnel. We vervolgen onze route geheel volgens de beschrijving over het kanaal en daarna via een klein watertje weer terug naar de kanoboerderij. Het is inmiddels toch nog behoorlijk laat geworden, en het wordt al donker als we bij de aanlegsteiger afmeren. Achter de ramen van de kanoboerderij brandt echter nog licht. De Brabantse jongen & het Brabantse meisje blijken nog ter plaatse. Het is onduidelijk of ze op ons of op elkaar wachten.
Een beetje haastig rekent het Brabantse meisje met ons af, waarna we de Reusel de rug toe keren. De boerse naam gaf nog het meeste vermaak. Achter ons blijven de lichten van de boerderij nog lang branden. Wij nemen de bus in Moergestel.
[We huurden onze kano bij Kanoboederij De Reusel, Heizenschedijk 1
te Moergestel (tel. 013-5136031).]