Heelal Staalblauw de lucht die ons een blik in het heelal gunt Niet langer door wolken zwaar van regen gemaskeerd Even doet me dat bijna vallen zo nietig vind ik me daar want hoever ik ook staar niets lijkt me op te vallen een mens, een zandkorrel Alles bezien vanuit deze relatie lijkt ijdel en frustratie wat brengt ons gratie? Als de hemel op ons valt die oneindig lichte last iedereen zomaar verrast dan vervalt ons masker Een masker van wolken vol met onweer en tranen getroffen door liefde of vermanen laten wij het kolken om geen blik te gunnen; niet willen of niet kunnen