Hartslag Mijn hart wacht ongeduldig tot jij nader komt en voelde me ik eerst schuldig nu is dat krijsen verstomt en verlang ik haar zachtheid Ik staar naar mijn beeld in die zo vroege morgen een herinnering die niet vergeelt en me voor haar wil laten zorgen zodat ze werkelijk wordt Haar lippen op mijn branden zich in mijn hoofd al het andere wil niet zijn ik lijk boven verdoofd en een en al hartslag Zo moeilijk te geloven wat ik denk en dagelijks te laten zien als ik aan haar geen aandacht schenk vervalt mijn leven in misschien niet meer in vast vertrouwen Zo lacht ze naar mij drijft me tot wanhoop voel ik me minder vrij dogma van een doop tot pijn in mijn zij ik houd haar stevig vast zodat ze mijn pijn voelt en ik mezelf als last waarop deze strijd stoelt och, was het weer helder!