Getuigenis van de Werkelijkheid Al bijna levenslang terug begint een ongekend drama van zeven akten. Dat ik hier niets van verzin mag zo bij het verstrijken onmiskenbaar gaan blijken. Mijn eer staat hier niet op het spel; het is voor Hem dat ik dit dicht. En hopelijk kan ik dan ook snel bij Zijn wonderdaad uitkomen die mij verlost uit onheilsdromen. Genoeg inleidend geschreven, laat ik Hem de eer dan geven met dit, mijn klein getuigenis bewerkt door Zijn groot verrijzenis Hij redde uit die duisternis AKTE 1 Ik begin al te jong met genoeg waarom. Vraagstukken te groot brengen mij in zielennood; wanhopig besluit ik te zoeken. Aanleidingen uit films en boeken laten mij het gebaande pad verlaten. Ik lijk me telkens te bezoeken en meteen bij elke verdere stap mezelf juist te verliezen. Doorvragen waar al antwoorden zijn naar oplossingen die slecht voldoen. Ze verlichten misschien tijdelijk de levenspijn, maar laten de dood bijzonder slecht verzoend: maakt het leven van doden het doden van leven. AKTE 2 Langzaam voel ik me bedrogen: Alles wat ik meemaak lijkt me voorgelogen. De mensen zijn namaak: robots zonder eigen smaak Gebeurtenissen volgens plan zijn scheuren in mijn bestaan. Waar weet ik nog wat van? Als ik nergens echt kan gaan en mijn woorden al zijn gesproken. Leven op deze filmset: zij praten, leven niet echt. Gewoon zoals iedereen en altijd leef ik wel met recht? of ben ik een defect? AKTE 3 Langzaam wordt alles hol, holler! de mens als huls. Mijn vingers raken niet vol als ballonnen die elkaar raken en absoluut niets kunnen smaken. Grenzen zijn kaal bepaald: meer wil men niet zeggen. Ik wordt snel ingehaald door mijn eigen overleggen: ik raak van binnen leeg. De herinnering is toch echt. De tijd zo hoogstzelden. Want die tijd verlegd, laat mijn hoofd pijnigen en maakt de hulzen tot vragen. AKTE 4 Langzaam word ik fan van films; diegene die graag beelden ziet. Ze geven steeds illusies van een leven om me heen. Ik krijg levenslang op film. Ik kijk en beleef voel me buiten en zweef terwijl ik intens geniet mijn gevoelens spreken: en niemand om mee te delen. Alles op film ik in dat zaaltje alleen, de enige een knap staaltje van (zelf) bedrog AKTE 5 Langzaam verworden het gedachten de mensen enkel nog in mijn hoofd gevoelens kan ik al verwachten En overal zo van beroofd kan ik enkel nog verdoofd leven Mijn hoofd is het centrum: dat wat nog woest weet. Maar meer als museum: Beelden van vroeg en later bewonder en bewaar ik daar. De wereld om me heen verdween naar het scheen mijn leven geen beleven, maar denken te over. de oren steeds dover AKTE 6 Duister sluit me in voel me veel te min om te leven zonder bewijs Hoe was ik nooit wijs? Waar leefde ik ooit in? Flarden mist bij wat ik mis Nevels nemen die tijd gris Brengen herinneringen onder vernis Een wilde strijd in die nis om wat van mij over is Zwart de tijdloze dagen donker dat dreunend dreigt ik voor altijd verslagen zonder dat ik grond verkrijg voor mijn klein bestaan AKTE 7 Dan die duizelende stem “IK BEN” Gered door Hem leven in en uit Hem Hij is het enige bestaan Want niets bestaat alles alleen in God geloven is leven dienen Zijn gebod Zijn liefde een voorschot Elke seconde is van Hem wil ze zo geheel vullen Zijn eer en volle genade laten leven uit dank met vuur uit de Hemel Ook aan dit eind blijkt dat alles Zijn plan is Ben ook ik het mooie beeld van Gods mensenliefde zoals Hij die altijd heeft Mijn Vader laat mij leven houdt mij in Zijn hand wil me ruimte geven in die liefdevolle band waarin ik Zijn zoon mag zijn Mijn Redder geeft mij zin vernietigde die oneindige afstand die ik tussen God en mij bracht Hij reikte mij Zijn hand die voor mij doorboord was Mijn Trooster bewerkt de liefde in mijn hart, ziel en verstand Hij vervult me zo van God dat ik echt liefhebben kan ja, alle mensen en… mij