Fortuna, de feeks Hun schaduwen overdekken mij hun woorden vullen mijn hart maar ik ben stuurloos te weinig nadenkend te veel denkend Mijn woorden verstokken missen doel zelfs m'n ogen liegen de kater ligt op de loer een ontglippend geluk onhandelbaar of het niet kunnen handelen fouten in veelvoud Fortuna lacht me uit zij is slechts feeks voor mij ik vervorm tot stilleven nu kan ik er wat aan doen De stukken van mijn leven passen niet meer de gesmolten kaars in mij Sterven voor is goud maar ik word nu al veel te oud zonder zorgen, bezorgd Jullie glimlach is ingebrand onbereikbaar voor en door mijzelf, dwaas kussen van pijn zullen het enkel zijn