Alleen Hoelang huil ik nog alleen voel ik haar alleen in mijn slaap vergaan gedachten in steen bikkelhard en watervast onvervormbaar als last Maar denk ik dat alleen of probeer ik dat zelfs te zijn en is deze vroegere pijn chronisch in mijn zijn gebonden totdat zij alles heeft verslonden? Én dan ben ik dus alleen met de pijn van jaren die enkel maar sterker wordt die niet schijnt te verjaren die me nu nog dieper stort Ik weet van vroeger, alleen... Zelfs dat dat niet belangrijk is en wat mijn verlangen is Maar daar kan ik niet voor liegen en zeker geen mensen bedriegen Want dan ben ik niet eens alleen! Dan is zelfs leven niet meer Is dan dat wat ik hiervan leer sterk genoeg om te geven wat ik vroeg in leven?